Dlaczego nie robimy obudowy kominka z wykorzystaniem wełny?

W 1998 r. ukazała się dyrektywa 98/98WE[2], która zawiera klasyfikację i oznakowanie. Zgodnie z nią wełna mineralna zawiera syntetyczne włókna szkliste (krzemianowe) o przypadkowej orientacji, zawierające tlenki zasadowe i tlenki wapniowców w ilości większej niż 18% wagowych, o numerze indeksowym 650-016-00-2. Produkt ten został sklasyfikowany jako substancja drażniąca (Xi), rakotwórcza kategorii 3. Towarzyszy jej zwrot R 40 – możliwe ryzyko powstawania nieodwracalnych zmian w stanie zdrowia i R 38 – działa drażniąco na skórę. Na etykiecie opakowania wełny mineralnej należy umieścić następujące symbole: Xn, R 38, 40 – substancja szkodliwa, działa drażniąco na skórę, możliwe ryzyko powstawania nieodwracalnych zmian w stanie zdrowia S(2) – przechowywać poza zasięgiem dzieci S36/37 – nosić odpowiednią odzież ochronną i rękawice Zaliczanie substancji rakotwórczej do kategorii 1 dokonuje się na podstawie danych epidemiologicznych, zaś zaliczanie do kategorii 2 i 3 jest dokonywane na podstawie wyników badań doświadczalnych na zwierzętach.

W Polsce wprowadzono również przepisy, na podstawie których istnieje obowiązek klasyfikacji i oznakowania substancji stwarzających zagrożenia dla zdrowia i życia. Są to rozporządzenia ministra zdrowia i opieki społecznej w sprawie substancji chemicznych stwarzających zagrożenie dla zdrowia lub życia oraz ustawa o substancjach i preparatach chemicznych. Sytuacja w Polsce jest częściowo nierozstrzygnięta ponieważ załącznik nr 2 (wykaz substancji niebezpiecznych) do rozporządzenia nie zawiera pozycji “sztuczne włókna mineralne” ze względu na to, że zostały one uznane jako niebezpieczne dopiero przez dyrektywę WE wydaną w 1998 r.